Pewność siebie oprócz pasji czy inteligencji jest kluczowym elementem prowadzącym prostą drogą do osiągnięcia sukcesu. Niestety często nawet wyjątkowo bystre dzieci w starciu z przebojowym i pewnym siebie rówieśnikiem mają problemy z osiągnięciem celu, szczególnie gdy są nieśmiałe i niepewne swojej wartości. Dla dziecka, które boi się wysunąć na prowadzenie, pokazać, że jest wartościowe, czy po prostu dziecka nieśmiałego, brak wykształconej pewności siebie jest przekleństwem, niejednokrotnie zaważającym na całym jego życiu. My jako rodzice możemy, a nawet powinniśmy dbać o ten aspekt życia naszej latorośli, aby uczynić z niego po prostu szczęśliwego i spełnionego człowieka.
Brak pewności siebie i poczucia własnej wartości.
Pewność siebie, a raczej jej brak u każdego człowieka niezależnie od wieku objawia się podobnymi problemami, takimi jak:
– szybkie zniechęcanie się porażkami i zarzucanie w kąt wyzwań, nawet jeżeli były dla niego czymś ważnym,
– brak ochoty na uczestniczenie w różnych aktywnościach, szczególnie tych w grupie,
– nadwrażliwość,
– predyspozycje do bycia wybieranym na cel przemocy od rówieśników.
Czy chcemy, aby nasze dziecko borykało się z tymi problemami? Oczywiście, że nie! Dlatego już teraz zacznijmy od wpajania dziecku, że może wszystko. A jak to zrobić w zdrowy i wychowawczy sposób?
Bawcie się razem na jego warunkach.
Dziecko, któremu brak pewności siebie często uważa, że to co je interesuje, jest bezwartościowe dla innych. Dlatego jedną z ważniejszych rzeczy, jakie my, rodzice powinniśmy zrobić to zapewnianie go o tym, że to co robi, co go bawi lub fascynuje, jest ważne. Nic lepiej nie obrazuje tego niż to, że rodzic chce brać udział w tych aktywnościach. I choćby była to ósma herbatka z lalkami, nie dajmy po sobie poznać, że nas to nudzi. Zabawa z dzieckiem w sposób, w jaki ono chce, jest dla niego jasnym komunikatem, że to co robi, jest fajne. Dziecko z niską pewnością siebie bez takich sygnałów porzuci zainteresowania, czy rozrywkę, nawet jeżeli dla niego jest ona ważna.
Niech samo wybiera, co chce robić.
Oczywiście w zdrowy i wychowawczy sposób. Nie zawsze dziecięce wybory są mądre. Jednak, jeżeli możemy pozwolić mu na samodzielną decyzję w jakimś temacie, niech tak będzie. Chce pobawić się klockami, chociaż uważamy to za zbyt dziecinne? Nieważne, najwyżej samo stwierdzi, że jest to nudne. A może nas nudzi jakaś aktywność, na której mu zależy? Pamiętajmy, że każdy ma prawo do swoich zainteresowań i nikt nie powinien ich negować. Często są one wybierane, gdyż niosą za sobą pozytywne skutki. Co z sytuacjami, kiedy dziecko zimą nie chce rękawiczek? Jak raz ich nie weźmie nic się nie stanie, a zobaczy, że zabawa w śniegu gołymi rękami do przyjemnych nie należy. Niezależnie od sytuacji znów dajemy tu sygnał, że ono i jego decyzje są ważne.
Wspieraj rozwój hobby.
Dzieci szukają swojej niszy od wczesnych lat swojego życia. Jeżeli dziecko wykazuje ponadprzeciętne zainteresowanie aktywnością, wspieraj je. Pytaj o chęci, jak mówi, że nie ma pomysłu, to delikatnie wskazuj drogę, ale ostatecznie decyzja ma należeć do niego. Nawet jeżeli po cichu masz nadzieję, że mu się znudzi i wybierze coś innego. Chce wziąć udział w zajęciach, takich jak nauka programowania dla dzieci? Jeżeli nie jesteś pewny, czy sobie poradzi, znajdź szkołę, która pozwala na bezproblemowe wypisanie się z zajęć w każdej chwili, ale nigdy nie neguj chęci.
Ważne, że się stara.
Nie oceniaj niepowodzeń, jeżeli dziecku na czymś zależy. Możesz delikatnie powiedzieć, że coś chyba nie do końca wyszło perfekcyjnie, ale podkreślaj, że najważniejsza jest determinacja i próby, bo one mogą prowadzić do sukcesu. Wspieraj starania zarówno dobrym słowem, jak i zaproponuj małą pomoc w momencie, kiedy widzisz, że nie radzi sobie z problemem, chociaż mu zależy.
Konstruktywna krytyka.
Człowiek uczy się na błędach. Ale najpierw te błędy musi dostrzec. Jako rodzic nie mamy prawa (a tak naprawdę to nikt nie ma) wyśmiewania dziecka czy mówienia, że się do czegoś nie nadaje. Jesteśmy po to, by pomóc odnaleźć się w problemie. Jeżeli dziecko zupełnie nie ma do czegoś smykałki zapytaj, czy na pewno chce podążać w tym kierunku, czy może jednak lepiej, żeby zdobywało mistrzostwo w tym, w czym radzi sobie o wiele lepiej. Nie mów, że jak coś nie wyszło, to sobie nie poradzi, tylko zapytaj, czy nie byłoby w stanie zrobić tej rzeczy lepiej. Jeżeli dziecko chce malować obrazki, nie śmiejmy się z tego, co na nich nie wyszło, nie każdy jest przyszłym Matejką. Wręcz przeciwnie, chwalmy, ale też wyrażajmy konstruktywną krytykę. Nie mówmy „a co to jest? Pies? Nie wygląda”, tylko „może popraw mu uszy, żeby każdy widział, że to pies”. No i oczywiście zachęcajmy do tego, by dzieliło się efektami swoich zajęć. Uczmy też, że prośba o pomoc nie jest czymś złym, wręcz przeciwnie, każdy ma prawo czegoś nie wiedzieć albo popełnić błędy. Ważne by były one wartościowym doświadczeniem.
Mały człowiek to też człowiek.
Dziecko, niezależnie od wieku chce być traktowane poważnie. Traktowanie go jak osoby, która się nie zna, czy nie ma prawa głosu, jest uwłaczające jego godności i zabija pewność siebie w zarodku. Traktujmy dzieci tak, jak chcemy, byśmy my byli traktowani. Oczywiście nie zapominajmy o tym, że jesteśmy za nie odpowiedzialni, ale nigdy, przenigdy nie dajmy mu odczuć, że jego wiek sprawia, że jest mniej wartościowe, niezaradne, czy ma mniejszy potencjał intelektualny od dorosłych.
Stawiaj wyzwania.
Jeżeli dziecko samo w sobie nie jest osobą wyzwaniową, nie stawia przed sobą trudniejszych do realizacji celów i nie wychodzi z założenia, że warto jest zdobywać pewne osiągnięcia, często łączy się to z jego niską pewnością. Pomóżmy dziecku i stawiajmy przed nim wyzwania. Oczywiście tu znów pamiętajmy, że nie możemy wytykać ani wyśmiewać niepowodzeń, a wyzwania muszą być dla dziecka osiągalne mniejszym czy większym nakładem pracy.
Nie porównuj.
Chyba nie ma nic gorszego dla dziecka, niż usłyszeć, że ktoś jest lepszy, ładniejszy, ambitniejszy. Nie będziemy tu nawet opisywać tego zjawiska. Po prostu wielkie NIE.
Jak budować pewność siebie u dziecka?
Budowanie pewności siebie, szczególnie u dzieci cichych, introwertycznych czy mających problemy z odnalezieniem się w grupie rówieśników, jest tak samo trudne, jak i niesamowicie ważne. Jest to sfera, którą budujemy także my – rodzice i za nic nie można jej zaniedbać. Jako osoby, które kochają je najbardziej na świecie, chcemy przecież, by było szczęśliwe i spełnione.